[Φωτό: Η βίλα Φαράντου επί της λεωφόρου Συγγρού, 1936.]
Φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από την ίδρυση της πόλης μας.
Μέσα απ’ αυτή τη σελίδα, θα κάνουμε μια αναδρομή (σε συνέχειες) στην ιστορία, όχι μόνο της πόλης μας, αλλά και της Σμύρνης, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα.
Θα ξεκινήσουμε από τα προϊστορικά χρόνια και θα φτάσουμε στο σήμερα…
Οδηγός μας, το Λεύκωμα της πόλης μας «Νέα Σμύρνη, από την καταστροφή στη δημιουργία», του οποίου η δεύτερη έκδοση κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.
H ίδρυση του οικισμού
Το 1932, η σύμβαση με τη γαλλική εταιρεία καταγγέλθηκε από τον υπουργό Προνοίας Λεωνίδα Ιασωνίδη, εξαιτίας της διετούς καθυστέρησης (1930-1932) στην έναρξη των οικοδομικών εργασιών.
Επιπλέον, έληξε η δικαιοδοσία της Επιτροπής Κοινότητας Σμύρνης και αποφασίστηκε να μην αναμειχθεί εταιρεία του εξωτερικού στην ανέγερση του οικισμού, καθώς η Εθνική Τράπεζα –η οποία είχε στο μεταξύ χάσει το εκδοτικό της προνόμιο– αρνήθηκε να δώσει τις εγγυήσεις που απαιτούσαν οι ξένες εταιρείες.
Το αποτέλεσμα ήταν να εγκαταλειφθεί το σχέδιο μαζικής οικοδόμησης του συνοικισμού και να επιτραπεί άλλη μία φορά η ανέγερση οικιών από τους ιδιώτες. Έτσι, αν και δεν πραγματοποιήθηκε το μεγαλόπνοο σχέδιο ανοικοδόμησης μιας εξαρχής καλοσχεδιασμένης πόλης, η ανάθεση της ανοικοδόμησης στους ιδιώτες προφύλαξε τη Νέα Σμύρνη από το να πάρει την όψη συνοικισμού.
Ο προσφυγικός χαρακτήρας της Νέας Σμύρνης, πάντως, διαφυλάχθηκε συνειδητά, αφού με πολιτική απόφαση όχι μόνο επεκτάθηκε η απαγόρευση της μεταβίβασης των παραχωρητηρίων και πέραν της πενταετίας, αλλά και αποκλείστηκε εντελώς η μεταβίβασή τους σε γηγενείς. Το μέτρο της απαγόρευσης της μεταβίβασης άρθηκε το 1934, αλλά εξακολούθησε να ισχύει η προϋπόθεση της πενταετίας και ήταν απαραίτητη η έγκριση από το Υπουργείο Προνοίας.
Κατά την πρώτη δεκαετία, οι συνθήκες ζωής στον οικισμό της Νέας Σμύρνης είχαν περίπου ως εξής: δεν είχε αναπτυχθεί δίκτυο ύδρευσης, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να υδροδοτούνται από νερουλάδες και από αρτεσιανά φρέατα βάθους 15-17 μέτρων. Λίγο καλύτερη ήταν η κατάσταση στον τομέα της ηλεκτροδότησης της περιοχής, αφού, έστω και με δικά τους έξοδα, οι κάτοικοι κατάφεραν με ηλεκτρογεννήτριες και ξύλινες κολόνες διανομής ρεύματος να ηλεκτροφωτίσουν την περιοχή.
Έτσι, ήδη από το 1929 ηλεκτροδοτούνταν από γεννήτρια που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Συγγρού και Φιλαδελφείας.
